Minister Asscher heeft aangekondigd dat de Wet Werk en Zekerheid op een aantal ‘belangrijke’ punten gerepareerd zal worden. De ketenregeling voor seizoenarbeiders is sinds 1 juli 2016 verruimd, de regeling gelijkwaardige voorziening wordt gewijzigd en de transitievergoeding bij langdurig arbeidsongeschikte werknemers wordt gecompenseerd. Wat houden deze wijzigingen precies in en in hoeverre hebben werkgevers baat bij deze wijzigingen?
Ketenregeling
De huidige ketenregeling bepaalt dat een werkgever in een periode van 24 maanden maximaal drie opvolgende arbeidsovereenkomsten mag sluiten. Een arbeidsovereenkomst wordt als opvolgend beschouwd indien de onderbreking tussen de arbeidsovereenkomsten ten hoogste zes maanden is. Deze tussenpoos van zes maanden was voor werkgevers werkzaam in onder meer de land- en tuinbouwsector problematisch, omdat het volgende seizoen binnen zes maanden na afloop van het vorige seizoen alweer voor de deur stond. Gevolg zou zijn dat werkgevers na ieder tweede seizoen weer op zoek kunnen naar nieuwe seizoenarbeiders.
Met de wijziging die op 1 juli 2016 is doorgevoerd, is het ketenprobleem voor deze werkgevers verholpen. Cao-partijen kunnen nu overeenkomen dat de wettelijke tussenpoos van ten hoogste zes maanden wordt teruggebracht naar ten hoogste drie maanden. Voor werkgevers is het dus weer mogelijk om seizoenenlang met hun werknemers samen te werken.
Gelijkwaardige voorziening
De minister heeft verder aangekondigd de regeling op grond waarvan bij cao het recht op transitievergoeding buiten toepassing kan worden verklaard, te willen wijzigen. Deze regeling houdt in dat werknemers geen aanspraak kunnen maken op een transitievergoeding als in een cao een gelijkwaardige voorziening is opgenomen. Daarbij valt te denken aan scholingsfaciliteiten, outplacement of een bovenwettelijke WW-regeling, mits de voorzieningen qua waarde het equivalent vormen van de transitievergoeding waar de werknemer recht op zou hebben gehad. Voor werkgevers werd deze regeling als een belemmering ervaren om bij een reorganisatie te komen tot collectieve afspraken over bijvoorbeeld van werk naar werk (middels het inrichten van mobiliteitscentra). Het was immers praktisch ondoenlijk om de hiermee verband houdende kosten toe te rekenen aan de individuele werknemer.
Asscher heeft voorgesteld om de regeling bij een ontslag om bedrijfseconomische redenen zo te wijzigen dat de waarde van de bij cao geregelde voorziening niet gelijkwaardig hoeft te zijn aan de transitievergoeding waar de werknemer recht op zou hebben gehad. Cao-partijen kunnen dan zelf de inhoud, omvang en waarde van de voorzieningen bepalen. Deze wijziging zorgt dus voor een daadwerkelijk (financiële) ontlasting voor werkgevers.
Compensatie transitievergoeding
Ten slotte het voornemen van het kabinet om werkgevers te compenseren voor de verschuldigde transitievergoeding bij een ontslag van een langdurig arbeidsongeschikte werknemer. Veel werkgevers ervaren het op dit moment als onrechtvaardig dat zij, nadat zij twee jaar het loon van een langdurig arbeidsongeschikte werknemer hebben doorbetaald, bij de beëindiging van het dienstverband ook nog de transitievergoeding verschuldigd zijn. Oplossingen werden gezocht en gevonden in het behouden van een ‘slapend’ dienstverband met de zieke werknemer.
Het huidige voorstel van de minister is om de kosten van de verschuldigde transitievergoeding te compenseren via het Algemeen Werkloosheidsfonds. Daar staat tegenover dat de (uniforme) premie voor werkgevers zal worden verhoogd. Ook van deze wijziging plukken (met name kleine) werkgevers de vruchten. Werkgevers worden immers niet meer geconfronteerd met het risico dat zij in één keer een (behoorlijke) transitievergoeding moeten uitkeren. In plaats daarvan zullen zij wel een verhoogde maandelijkse premie moeten betalen. Of deze laatste wijziging daadwerkelijk voordelig is voor de werkgever, is onderwerp van een eerder blogbericht van Sanne Timmermans.
