In TGMA, april 2013 is een artikel verschenen van Willem Braams en Dorith Dongelmans met de titel: “Van geval naar gebied: gebiedsgericht grondwaterbeheer als deus ex machina.”
Tot 1 juli 2012 ging de Wet bodembescherming uitsluitend uit van het zgn. gevalsbegrip. Dit begrip vormde het uitgangspunt voor de sanering van individuele gevallen van verontreiniging, maar ook voor de clustergerichte aanpak van dergelijke gevallen. Het gevalsbegrip levert met name problemen op bij verontreinigingen in de ondergrond, waarbij de 'pluimen' in de ondergrond die in verbinding staan met 'bronzones' in de bovengrond vaak niet goed van elkaar zijn te onderscheiden.
Sinds 1 juli 2012 biedt de Wet bodembescherming een mogelijkheid om verontreinigingen in het diepere grondwater langs juridische weg gebiedsgericht aan te pakken. Bij deze gebiedsgerichte aanpak wordt het gevalsbegrip buiten spel gezet. De verontreinigingen in de ondergrond worden niet meer als individuele gevallen aangemerkt, maar de gebiedsbeheerder (altijd een bestuursorgaan) neemt de gebiedsgerichte aanpak voor zijn rekening, waarbij van de belanghebbenden bij de bovengrond en de ondergrond betaling van een afkoopsom wordt gevraagd.
In dit artikel geven de auteurs allereerst een overzicht van de wettelijke regeling en gaan vervolgens in op de vraag of de nieuwe wettelijke regeling voldoende oplossingen biedt voor de praktijk van de aanpak van vermengde grondwaterverontreinigingen.